Να τον χαίρεστε τον κανακάρη σας
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά για την αίθουσα διδασκαλίας, αυτό που βλέπει κανείς είναι κάτι τέτοιο:
Αυτή είναι η εικόνα από την άλλη μεριά του τοίχου:
Μερικά θρανία λείπουν από τις αίθουσες, γιατί τα χρειάζονται κάποιοι άλλοι, έξω από την αίθουσα:
Αυτός είναι ο πίνακας, στον οποίο πρέπει να γράψει κανείς, αν θέλει να κάνει μάθημα στο πρώτο έτος:
Και αν βαρεθεί από τον πίνακα, και ρίξει μια ματιά στον τοίχο, θα δει κάτι τέτοιο:
Δεν γνωρίζω για λόγο είστε χαρούμενοι που ο κανακάρης σας έρχεται στο πανεπιστήμιο και συμπεριφέρεται έτσι. Να ξέρετε όμως πως ως γονείς, ή/και ως καθηγητές ανθρώπων με τέτοια συμπεριφορά, έχετε ευθύνη.
Το πανεπιστήμιο μπορεί να μάθει πολλά πράγματα σε όποιον το θέλει, πχ Ιατρική, Φυσική, Φιλολογία, Οικονομικά, Βιολογία, κα, αλλά δε μαθαίνει συμπεριφορά. Τη θεωρεί δεδομένη.
Το πανεπιστήμιο επίσης δαπανά τεράστια ποσά για τη συντήρηση και ευπρέπεια των χώρων και οι άνθρωποι που ασχολούνται με αυτό κάνουν σοβαρή και υπεύθυνη δουλειά. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλοι, πολύ σοβαροί, τομείς στους οποίους πρέπει να κατευθύνει τους πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό του. Πανεπιστήμιο είναι, δεν είναι πεδίο εξάσκησης μπογιατζήδων, για να βάφει κάθε μέρα τοίχους.
Να χαίρεστε λοιπόν για τη μεγάλη επιτυχία της ανατροφής του κανακάρη σας. Αυτός που δε χαίρετε είμαι βέβαια εγώ, αλλά αυτό δε νομίζω να απασχολεί και κανέναν.
Οι φωτογραφίες είναι από το Μάϊο του 2011.